Kiki is een prachtig schildpad-kleurig poesje van ongeveer 6 jaar. Zij is de poes van de oudste dochter in het gezin, die een half jaar geleden is gaan studeren in een andere stad. Zij is een echte eigengereide en zelfstandige buitenpoes. Kiki houdt ervan om nieuw terrein te ontdekken en grote omzwervingen te maken. Het liefst slaapt zij ’s nachts in een van de slaapkamers van de mensen. Sinds de komst van Forrest is er voor haar heel wat veranderd. Omdat Forrest niet gewend was om met poezen om te gaan, heeft hij haar een paar keer de stuipen op het lijf gejaagd door achter haar aan te gaan, zowel binnen als buiten. Sindsdien komt Kiki niet meer buiten en leeft zij voornamelijk op de bovenverdieping van het huis. Gelukkig komt zij al wel weer wat vaker op de begane grond, in de woonkamer en de keuken, waar Choco en Forrest ook zijn. Er lijkt een soort wapenstilstand te zijn, al is die breekbaar.
Een belangrijke vraag van de eigenaresse is dan ook wat Kiki van Forrest vindt.
Zodra ik contact hebt met Kiki, valt me op wat een vrolijke en lichte poes het is. Ze vindt het prima om met mij te praten en ze kent mij ook nog van eerdere bezoeken. Ze laat me weten dat het goed met haar gaat. Als ik vraag wat ze aan het doen is, laat zij me zien dat ze heerlijk in het zonnetje ligt te soezen. Ze voelt zich alleen een klein beetje opgesloten in huis, ze blijft nu veel meer thuis dan vroeger.
Ik vraag wat ze van de nieuwe hond vindt. Ze zegt: ”Ik ben me kapot geschrokken toen hij kwam. Nu tolereren wij elkaar, maar eigenlijk wacht ik op de dag dat hij weer weg gaat. Hij is veel grover dan ik. Choco ken ik tenminste. Ik voel me wel redelijk veilig nu, ik ben niet echt bang maar ik ben wel voorzichtig. Ik loop met een grote boog om hem heen. Ik ben klaar om uit te halen als het nodig is. Naar buiten ga ik niet want ik moet op het huis passen, er is een indringer.”
Het is me duidelijk dat de situatie met de nieuwe hond haar flink bezighoudt. Niet dat ze er erg onder lijdt, maar haar wereld is veranderd. Het zou fijn voor haar zijn om weer eens gewoon naar buiten te gaan, om haar horizon te verbreden, nieuwe ervaringen op te doen en zich weer eens lekker uit te leven. Ik zeg haar dat Forrest blijft en dat we dus maar beter op zoek kunnen gaan naar een manier waarop zij beiden goed samen kunnen leven. Dat zij niet helemaal in haar eentje op het huis hoeft te passen, omdat Choco en het vrouwtje of een van de andere mensen dat ook heus wel zullen doen als zij er niet is. En dat het waarschijnlijk fijn voor haar is om weer eens lekker naar buiten te gaan. Het kwartje lijkt te vallen, ze was gewoon nog niet op het idee gekomen dat anderen ook op het huis passen.
Het is knap hoe Kiki met de situatie omgaat, want ondanks alles voelt ze zich nog steeds op haar plaats in dit gezin en probeert ze er het beste van te maken. Ze laat mij weten dat zij voor het hele gezin vrolijkheid, lichtheid, eigengereidheid, maar ook stilte en verfijning inbrengt. En dat ze hier goed in slaagt en uiteindelijk toch best lekker in haar vel zit :-).
De eigenaresse gaat op zoek naar een manier waarop Kiki ongestoord in en uit huis kan komen en let natuurlijk op de interacties tussen Forrest en Kiki om te voorkomen dat het uit de hand loopt. Ook wordt Kiki ondersteund met Bach bloesem-remedies.
Wil jij ook weten wat jouw huisdier van de nieuwe huisgenoot denkt? Lees meer over een consult of maak direct een afspraak.
Oorspronkelijk gepubliceerd op 20 april 2015