De introductie van een nieuwe huisgenoot is voor ieder dier anders. Hoeveel impact dit kan hebben op de individuele dieren lees je in het volgende drieluik over Choco en Kiki, een labrador en een kat die ieder op geheel eigen wijze omgaan met de komst van een nieuwe huisgenoot, labrador Forrest.
We beginnen met Choco. Choco is een labrador teef van bijna 13 jaar oud, chocolade bruin met gouden ogen. Choco heeft altijd bij het gezin gewoond waar ze nu is, sinds ze werd geadopteerd op heel jonge leeftijd. Choco is altijd dol geweest op heel veel rennen, heel veel spelen, en vooral veel tijd doorbrengen met het hele gezin. Inmiddels is ze ouder en heeft ze last van een pijnlijke aandoening in haar rug en voorpoten, spondylose. Dit zijn specifieke vergroeiingen van de ruggewervels. Hiervoor krijgt zij pijnstillers. Lange wandelingen zitten er echter niet meer in voor haar.
Een belangrijke vraag van haar eigenaar is is of zij de ochtendwandelingen sowieso nog wel leuk vindt en aankan, vanwege de pijn en moeite die het haar kost om te lopen.
Ongeveer drie maanden voordat ik met Choco contact heb, is er een nieuwe labrador in het gezin geïntroduceerd, Forrest. Hij is een stuk jonger dan Choco, en aanvankelijk was de familie bezorgd of zij zich niet gepasseerd zou voelen. Hij kan immers wèl gemakkelijk mee op die lange wandelingen, en met al die ruige spelletjes meedoen die zíj vroeger ook zo leuk vond.
Als ik het gesprek met haar aanknoop, komt zij meteen op mij over als moederlijk, als een soort stevige vrouw. Speels, maar mèt de leiding. En dat bevalt haar erg goed, ze kan echt iets betekenen voor haar ‘roedel’. Het hele gezin van vader, moeder en drie kinderen, de cavia, kat Kiki, en Forrest zijn haar roedel. Kat Kiki en Forrest staan onder haar ‘leiding’. Ze voegt eraan toe dat zij ook een beetje de scheidsrechter is tussen die twee.
Choco heeft een groot hart. Ze vindt het prima om contact met mij te hebben en de vragen die ik wil stellen uit naam van haar eigenaresse zijn oké.
Ze laat me weten dat het goed met haar gaat. Fysiek gaat het allemaal wat minder makkelijk maar verder is het goed met haar. Ze heeft het naar haar zin zo met iedereen in het gezin, ze is tevreden. Ze vindt het leuk dat Forrest er is, het geeft haar een nieuwe rol. Toen de kinderen nog een stuk jonger waren, heeft Choco veel voor en met hen gedaan. Nu de kinderen groter zijn hebben ze haar minder nodig. Ze is er opgetogen over dat Forrest er is, dit brengt een nieuwe dynamiek met zich mee. Hij is een veel jongere en nogal onstuimige hond, zij helpt hem om zijn plek in het gezin te vinden en volwassen besluiten te nemen. Dit doet haar goed! Ze geeft aan dat het helemaal past bij wie zij nu is met al haar levenservaring.
Over haar fysieke klachten laat zij het volgende weten: het wandelen valt haar zwaarder dan voorheen, dat is inderdaad zo. En ja, ze heeft pijn maar ze leeft ermee. Ze is er nog niet klaar voor om thuis te blijven. Als ik haar vraag hoe haar eigenaresse het kan weten dat zij echt niet meer wil of kan wandelen zegt ze nuchter: “Dit ziet zij vanzelf: dan ga ik gewoon niet meer mee.”
Ik vraag haar wat zij wil doen als zij niet meer dagelijks mee kan wandelen. Ze reageert rustig: “Samen met Forrest en een van de mensen in de tuin spelen en vooral veel knuffelen met de vrouw en de anderen.”
Aan het einde van ons gesprek zegt ze nog hoeveel ze van haar gezin houdt en hoe loyaal zij is naar hen. Zij heeft vrede met haar leven en zij is in een fase beland waarin wijsheid, rust en tevredenheid belangrijk zijn.
Wil jij ook weten wat jouw dier van de nieuwe huisgenoot denkt? Lees meer over een consult of maak direct een afspraak.
Oorspronkelijk gepubliceerd op 20 april 2015